Oferta

Prowadzę konsultacje psychologiczne i seksuologiczne, udzielam porad psychologicznych i prowadzę terapię indywidualną w podejściu integracyjnym.

Problemy psychologiczne

Słowo depresja w naszym języku jest pojęciem wieloznacznym, często nadużywanym w mowie potocznej. Przysłowiowa „chandra”, gorszy dzień, przygnębienie czy też niewyspanie czasem wystarczą, aby uznać, że dana osoba „jest w depresji”. Jednak do postawienia takiej diagnozy w języku klinicznym konieczny jest bardziej szczegółowy wywiad. Istotne jest zwłaszcza nasilenie i czas trwania objawów. Jeśli stan obniżonego nastroju utrzymuje się (bez widocznej przyczyny) przez 2 tygodnie, istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia klinicznej depresji. Inne typowe skargi zgłaszane przez osoby cierpiące na depresję to: pogorszenie pamięci i koncentracji, zamartwianie się, wewnętrzne napięcie, niepokój, czasem lęk, złe samopoczucie (zwłaszcza rano), unikanie towarzystwa, problemy ze snem (senność lub trudności z zasypianiem i wczesne budzenie się) i łaknieniem (brak apetytu lub nadmierne objadanie się), duża męczliwość, brak satysfakcji z podejmowanych działań, różnego rodzaju bóle o niewyjaśnionej medycznie etiologii, niechęć do życia.

Zaburzenia obsesyjno - kompulsyjne (dawniej nerwica natręctw) to narzucające się wbrew własnej woli myśli i wyobrażenia lub/i odczuwanie wewnętrznego przymusu powtarzania pewnych zachowań i czynności. Natręctwa i myśli są nieprzyjemne, chory zdaje sobie sprawę, że są one przesadne i niepotrzebne, chociaż bywa, że wykonanie przymusowej czynności przynosi mu na krótko pewną ulgę. Typowe natręctwa dotyczą higieny (np. mycie rąk kilkadziesiąt razy na dobę), sprawdzania (zamków w drzwiach, żelazka, światła, gazu, itp.), rytuałów (np. omijanie szpar w płytkach chodnikowych w drodze do pracy), liczenia i porządków. Natrętne myśli odnoszą się często do możliwości zachorowania, przymusu skrzywdzenia kogoś, przekonania o własnej grzeszności, itp. Osoby cierpiące na natręctwa często uważają swój problem za wstydliwy i ukrywają go, zwłaszcza kiedy dotyczy on nieakceptowanych społecznie zachowań czy myśli.

Zaburzenia lękowe to duża grupa problemów obejmująca różnorodne objawy, do których należą m.in. utrzymujący się stan niepokoju, napięcia, a nawet silny, nieuzasadniony obiektywnie lęk przed określonymi sytuacjami, obiektami, chorobą czy śmiercią. Mogą pojawić się problemy z koncentracją, pamięcią, pogorszenie sprawności intelektualnej i fizycznej. Często tym problemom towarzyszą dolegliwości bólowe, zaburzenia snu, łaknienia, zaburzenia seksualne.

Ataki paniki to szczególny rodzaj zaburzeń lękowych, charakteryzujący się trudnymi do przewidzenia atakami skrajnego, paraliżującego lęku. Może wystąpić wówczas szereg objawów somatycznych jak: kołatanie serca, uczucie duszności czy dławienia, pocenie się, drżenie, zawroty głowy, bóle. Pojawiają się myśli o śmierci, utracie kontroli czy lęk przed „zwariowaniem”.

Fobie to zaburzenia lękowe związane z kontaktem z określonym przedmiotem, zwierzęciem czy sytuacją. Często lęk dotyczy znalezienia się w miejscu, w którym trudno uzyskać pomoc lub z którego trudno się wydostać. Może na przykład pojawić się lęk przed opuszczeniem domu, przebywaniem w samotności, przebywaniem w miejscach publicznych, takich jak kościoły, supermarkety, stadiony, środki komunikacji. Często występującą formą tego zaburzenia jest fobia społeczna dotycząca wystąpień publicznych i wszelkich sytuacji społecznych, gdzie można być obserwowanym przez wiele osób (przyjęcia, egzaminy, a nawet praca w otwartych pomieszczeniach).

Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest zaburzeniem, które może wystąpić po przeżyciu tragicznego zdarzenia, podczas którego człowiek czuje się zupełnie bezradny wobec zagrożenia zdrowia czy życia swojego lub innych osób. Przykładowe zdarzenia, które mogą prowadzić do tego zaburzenia to: przemoc fizyczna, seksualna czy emocjonalna, katastrofa czy nagła śmierć bliskiej osoby. Osoby cierpiące na to zaburzenie ciągle przypominają sobie tragiczne doświadczenie, często o nim myślą i mają koszmarne sny. Zwykle starają się unikać miejsc, które kojarzą im się z tragicznymi przeżyciami. Ponadto czują ciągłe poirytowanie, mają trudności ze skoncentrowaniem się oraz kłopoty ze snem. Powyższe symptomy utrzymują się dłużej niż miesiąc.

Trudności komunikacyjne w związkach - bywa, że nawet pary, które niegdyś zakochały się w sobie od pierwszego wejrzenia i przeżyły wiele lat w harmonii, nagle zaczynają mieć do siebie pretensje. Mają na to wpływ zmiany życiowe i nowe wyzwania, przed którymi stają partnerzy, takie jak wychowanie dzieci, konieczność zarabiania na siebie, czy też podział obowiązków domowych. Niegdyś kochające się osoby przestają ze sobą rozmawiać i unikają swojego towarzystwa lub ciągle się kłócą. Bywa, że dwoje ludzi niegdyś sobie bliskich mieszka ze sobą, ale każde z nich czuje się samotne. Zdarza się też tak, że jedno z nich czuje się skrzywdzone na skutek agresji drugiego. Kobiety i mężczyźni bywają również zazdrośni i nie potrafią sobie z tym sami poradzić. Czasem trudno jest partnerom dostrzec różnice między sobą, co staje się przeszkodą w dopasowaniu się i czerpaniu satysfakcji z życia razem. Dodatkowo wielu z nas zupełnie nie potrafi sobie poradzić z sytuacją kłótni, nie umie się mądrze sprzeczać i nie rozumie, że z punktu widzenia psychologii „mądrze przeprowadzona” kłótnia może doprowadzić do wyrażenia nigdy dotychczas nie nazwanych przez partnerów potrzeb i do głębszego zrozumienia niż u par, które nigdy się nie kłócą.

Poczucie pustki i braku sensu w życiu oraz stres spowodowany radzeniem sobie z nagłą lub przewlekłą sytuacją kryzysową - najczęściej spotykane przykłady takich sytuacji kryzysowych to:

Problemy emocjonalne związane ze zdradą, opuszczeniem i rozwodem- Niemal każdy z nas w jakimś okresie swojego życia czuł się opuszczony lub zdradzony przez bliskie mu osoby. Wiąże się to z odczuciem straty-tracimy zaufanie do kogoś bliskiego, które dotychczas dawało nam siłę i poczucie sensu życia. Odkrycie zdrady wpływa ujemnie nie tylko na nasz nastrój, ale także na samoocenę i poczucie własnej wartości. Nierzadko w parze z odkryciem zdrady idzie rozpad związku i konieczność rozwodu. Pojawia się depresja, obniżenie efektywności funkcjonowania, przeświadczenie o braku sensu dalszego życia. Każda osoba borykająca się z rozpadem związku i utratą zaufania do bliskiej osoby przechodzi przez szereg etapów, wśród których wymienić trzeba niedowierzanie, zaprzeczenie, złość i wreszcie pracę nad zmianą w kierunku akceptacji istniejącego stanu rzeczy oraz odbudowania zaufania do świata i ludzi. Tego rodzaju procesy adaptacyjne zajmują czasem nawet szereg lat-psychoterapia pozwala ten proces przyspieszyć i przeżyć bardziej świadomie. W sytuacji, w której rozpadowi związku towarzyszy brak porozumienia dotyczącego podziału opieki nad dziećmi oraz dóbr materialnych istnieje możliwość organizacji spotkań pojednawczych. Spotkania takie mają na celu przeprowadzenie przy pomocy terapeuty negocjacji umożliwiających rozstającej się parze polubowne rozwiązanie problemów sprawiających trudności komunikacyjne.

Adaptacja do zmian życiowych w okresie dojrzewania - W życiu dorosłym zapominamy często, jak trudny był dla nas okres "burzy i naporu", który przechodziliśmy jako nastolatki. W wielu koncepcjach rozwojowych podaje się, że okres ten jest najtrudniejszym etapem, przez jaki człowiek musi przejść w swoim życiu! Od prawidłowego przejścia kryzysu dojrzewania zależy nie tylko kształt formującej się osobowości, ale także to, jak będziemy czuli się "sami ze sobą" w życiu dorosłym. Większość problemów z motywacją do pracy, samooceną, poczuciem własnej wartości jest konsekwencją zaburzeń powstałych w tym okresie. Nie zapominajmy, że osoba 12-19 letnia jest samodzielnie myślącym, rozwijającym się człowiekiem, nie zaś małym dzieckiem niezdolnym do samostanowienia. W ciągu bardzo krótkiego okresu życia młody człowiek boryka się z takimi problemami, jak: kilkakrotna zmiana szkoły (podstawówka, gimnazjum, liceum, studia); konieczność zdawania pierwszych w życiu egzaminów i stres związany z oceną oraz ewentualną porażką; rozpoznanie i zaakceptowanie sygnałów płynących z własnego ciała, a związanych z dojrzewaniem płciowym; potrzeba odnalezienia się we własnej grupie rówieśniczej; szukanie odpowiedzi na pytania egzystencjalne związane z sensem życia i swoim miejscem w świecie; podejmowanie decyzji dotyczących własnej przyszłości zawodowej; stres związany z powolną separacją od rodziców, niekiedy kończący się wyjazdem na studia do innego miasta. Pomoc psychologa jest skuteczna we wspieraniu rozwoju młodego człowieka i towarzyszeniu mu w niemożliwych do uniknięcia zmianach.

Samotne macierzyństwo i ojcostwo - Można powiedzieć, że wychowywanie dzieci "w pojedynkę" stało się syndromem naszych czasów. Coraz więcej kobiet (ale też coraz większa ilość mężczyzn!) z własnego wyboru decyduje się na samotne wychowywanie swoich pociech i radzi sobie z tym problemem. Nie oznacza to, że od czasu do czasu nie pojawia się u nich potrzeba emocjonalnego wsparcia ze strony terapeuty lub/ i osób znajdujących się w podobnej jak one sytuacji życiowej. Osobną grupę osób stanowią te samotne matki i ci ojcowie, którzy postawieni zostali w sytuacji "bez wyjścia"- po opuszczeniu bądź śmierci partnera zmuszeni są do samotnego wychowywania potomstwa. Ponieważ nie był to ich samodzielny wybór, więc bardzo często w samotnych rodzicach pojawia się bunt dotyczący zaistniałego stanu rzeczy. Samotni rodzice często nie radzą sobie z problemem przenoszenia żalu, gniewu i innych negatywnych uczuć na swoje dzieci, które stają się w ten sposób "zastępczym partnerem". Dzieci takie borykają się często z obowiązkami wykraczającymi poza ich możliwości, stając się opiekunem własnego rodzica. Zdarzają się również sytuacje, w których rodzic nie jest pewien podejmowanych samodzielnie decyzji wychowawczych. Dotychczas spokojne i posłuszne dziecko niekiedy reaguje na rozstanie rodziców apatią, agresją lub problemami wychowawczymi. Tego typu zachowania sprawiają, że dotychczas kompetentny rodzic czuje się bezradny. Doraźna pomoc, krótkoterminowa terapia lub też udział w grupie wsparcia pozwalają spojrzeć na nową sytuację życiową w kategoriach wyzwania, nie zaś zagrożenia.

Wypalenie zawodowe jest w ostatnich latach częstym zjawiskiem. Każdy z nas pragnie, by to, co robi, było pożyteczne i ważne. Szukamy sensu w swoich zachowaniach i dążeniach. Kiedy pomimo włożonego wysiłku pojawia się uczucie rozczarowania i zawodu, może dojść do swoistego kryzysu wartości. Dotyczy ono zwłaszcza osób, które szukają sensu swojego życia w pracy zawodowej, silnie zmotywowanych, ambitnych, dążących do doskonałości. Nadmierne obciążenie obowiązkami, brak wsparcia ze strony zwierzchników i organizacji, silny i długotrwały stres prowadzi z czasem do poczucia bezsensowności i bezużyteczności własnej pracy. Szczególnie zawody związane z pracą na rzecz innych i z pomaganiem jak służba zdrowia, nauczyciele, policjanci, ale także pracownicy sektora szeroko pojętych usług, mogą doświadczyć poczucia utraty motywacji i chęci do dalszej pracy, niechęci do klientów i współpracowników. Psychofizyczne, emocjonalne wyczerpanie, obniżone poczucie własnych osiągnięć i kompetencji często odbierane jest jako brak profesjonalizmu, zmniejszenie satysfakcji i zaangażowania w pracę.

Radzenie sobie z żałobą – w naszej kulturze zatraciliśmy zdolność do spokojnego obcowania ze śmiercią i rytualnego żegnania się z kochanymi zmarłymi, którą posiadali nasi przodkowie. Śmierć i choroba to tematy tabu, wyrzucone poza nawias życia, niezręczne i drażliwe. Nic więc dziwnego, że w momencie utraty osoby najbliższej (takiej jak partner, rodzeństwo, dziecko czy rodzice) czujemy przymus pohamowania własnych emocji i jak najszybszego powrotu do „normalnego życia”, czego oczekuje od nas otoczenie. Zazwyczaj reakcje żałoby trwające dłużej niż dwa tygodnie środowisko przyjmuje z niechęcią bądź też zakłopotaniem; nie wiemy, jak rozmawiać z człowiekiem w żałobie, taka osoba zaś oprócz odczuwania bólu psychicznego czuje się zraniona brakiem zrozumienia albo zawstydzona, że „nie dochodzi do siebie” tak szybko jak powinna. Mało kto zdaje sobie sprawę, że domknięty i przepracowany proces żałoby może trwać do dwóch lat, podczas których przechodzi się przez kolejno następujące po sobie fazy. Brak zajęcia się sobą w tym okresie, ucieczka w pracę i negowanie własnych potrzeb grozi poważnymi powikłaniami, takimi jak depresja, zespół stresu pourazowego czy też zaburzenia lękowe.

Problemy seksuologiczne

Seksualność człowieka jest integralną częścią jego zdrowia fizycznego i psychicznego. Wiele dysfunkcji seksualnych daje się łatwo i skutecznie leczyć. Konsultacja seksuologiczna pozwoli na wstępne określenie problemu i podjęcie decyzji, czy pacjentowi potrzebna jest psychoterapia, psychoedukacja czy też przeprowadzenie dodatkowych badań medycznych i laboratoryjnych oraz konsultacja z lekarzami innych specjalności (takich jak ginekolog, androlog, urolog, kardiolog, neurolog czy psychiatra).

Wiele dysfunkcji seksualnych jest problemem pary, pomimo że pozornie występują one tylko u jednej osoby. Ponieważ na jakość życia seksualnego mają wpływ codzienne relacje pary, siła ich więzi i występujące w parze problemy psychologiczne, więc seksuolog najczęściej zaprasza na konsultację oboje partnerów.

Do najbardziej popularnych zaburzeń seksualnych zaliczają się:

Przedwczesny wytrysk - najczęstszy problem seksualny występujący u panów w różnym wieku. Istnieje wiele skutecznych technik uczących lepiej rozpoznawać reakcje z ciała i mieć większy wpływ na sterowanie długością aktu seksualnego.

Zaburzenia erekcji - bardzo często wiążą się z przebiegiem chorób somatycznych i z zażywanymi lekami. Wpływ na tę dysfunkcję ma również wiek pacjenta oraz poziom hormonów we krwi. Po ustaleniu przyczyny medycznej można temu problemowi skutecznie zaradzić poprzez zmianę leków lub konsultację z lekarzami określonych specjalności. Istnieje również skuteczna farmakoterapia zaburzeń wzwodu. Jeśli przyczyna dysfunkcji tkwi w psychice, skuteczna jest psychoterapia oraz psychoedukacja.

Pochwica - zaburzenie występujące u kobiet, polegające na mimowolnym zaciskaniu mięśni pochwy podczas próby stosunku seksualnego (w bardziej zaawansowanych przypadkach niemożliwe jest nawet badanie ginekologiczne). U podłoża tej dysfunkcji leży lęk i nieprawidłowe przekonania dotyczące seksualności oraz brak wiedzy na ten temat. Jest to jedno z najłatwiejszych do wyleczenia zaburzeń seksualnych. Pomaga psychoedukacja, uczenie technik relaksacyjnych i poznawczo- behawioralne metody służące obniżaniu poziomu lęku.

Dyspareunia - zaburzenia bólowe występujące podczas stosunku, zarówno u kobiet jak i mężczyzn. Potrzebna jest dokładna diagnoza, zwłaszcza ustalenie potencjalnych przyczyn medycznych.

Obniżenie popędu seksualnego - uskarżają się na nie zarówno mężczyźni, jak i kobiety, z tym że u pań występuje ono częściej. Jeśli jest nabyte (wystąpiło po dłuższym okresie prawidłowych reakcji seksualnych), należy zastanowić się nad przyczyną medyczną lub o charakterze urazowym. Jeśli występuje od początku życia, często konieczna jest długoterminowa psychoedukacja lub psychoterapia.

Podwyższenie popędu seksualnego / uzależnienie od seksu - zaburzenie spełniające kryteria innych uzależnień. Po stwierdzeniu zaburzenia, zazwyczaj konieczne jest odbycie terapii w specjalistycznym ośrodku leczenia uzależnień.

Problemy związane z orientacją seksualną - orientacji homoseksualnej lub biseksualnej nie da się zmienić. Kształtuje się ona w toku dojrzewania seksualnego, ale istnieją też naukowe dowody na wpływ hormonów jeszcze w okresie prenatalnym lub krótko po urodzeniu. Nie oznacza to, że osoby homoseksualne nie potrzebują pomocy. Bardzo często osoby takie mają wątpliwości co do swojej orientacji i chciałyby się co do niej upewnić. Czasem nie mają takich wątpliwości, ale nie potrafią zaakceptować swojej orientacji lub też obawiają się reakcji osób bliskich, gdy ją ujawnią. Oferuję wsparcie w tym zakresie.

Dysforia i niezgodność płciowa - problemy związane z identyfikacją płciową, brakiem akceptacji swojej płci biologicznej. Nie jest to zaburzenie, jednakże potrzebne jest wsparcie psychologiczne, zwłaszcza jeśli pacjent decyduje się na proces korekty płci. Oferuję konsultacje diagnostyczne służące wstępnemu rozpoznaniu problemu oraz skierowanie do specjalistycznych placówek zajmujących się problemami transpłciowości.